Mercedes klasy średniej wyższej wyposażany był w wiele jednostek napędowych benzynowych, jak i diesli (200D R4 8V, 250D(T) R5 10V, 300D(T) R6 12V, E250D R5 20V, E300D R6 24V, 200 R4 8V, 200E R4 8V, 200E/E200 R4 16V, 220E/E220 R4 16V, 230E R4 8V, 260E R6 12V, 280E/E280 R6 24V, 300E R6 12V, 300E-24 R6 24V, 320E/E320 R6 24V, E36 AMG R6 24V, 400E/E420 V8 32V, 500E/E500 V8 32V, E60 AMG V8 32V). Auto posiadało również szeroką gamę nadwozi. W lipcu 1993 roku zmieniono oznaczenia (np. z 200E na E200 lub z 250D na E250 DIESEL), przy czym litera E nie oznaczała już wtrysku benzyny (E od niemieckiego Einspritzventil), a przynależność do klasy E. Auto przeszło w tym czasie drobny facelifting (przednie: reflektory, kierunkowskazy i maska, oba zderzaki oraz tylne: lampy i klapa bagażnika, z wyjątkiem wersji kombi). Nieco wcześniej (w październiku 1992) podwyższono także standard wyposażenia o airbag kierowcy oraz regulowane elektrycznie lewe lusterko (równolegle z rezygnacją w silnikach benzynowych z wtrysku mechanicznego na rzecz elektronicznego^[a]). Oferował dość bogate wyposażenie szczególnie pod koniec produkcji. Prawie wszystkie modele były wyposażone w klimatyzację (rzadziej klimatronic), przynajmniej jedną poduszkę powietrzną, ABS i wiele innych dodatków, do dziś nieobecnych w ofercie niektórych firm samochodowych, jak np. elektryczne podajniki pasów bezpieczeństwa w wersjach coupé i cabrio czy hamulec postojowy zaciągany nogą dla większej wygody. Oferowana wersja cabrio zaprezentowana w 1991 roku bazowała na nadwoziu coupé i miała tak samo pomniejszony rozstaw osi. W latach 1989–1994 produkowano wydłużoną wersję „long” o przedłużonym rozstawie osi. Samochód wyposażony był w trzy pary drzwi, mieścił 7/8 osób. Wyposażony był w jednostki benzynowe o pojemności 2.6 i 2.8 bądź diesla o pojemności 2.5 (10V i 20V). Podobnie jak poprzednicy tego modelu z rodziny W115 i W123, wykorzystywany był chętnie przez taksówkarzy i firmy zajmujące się transportem osób, cieszył się dużym powodzeniem w krajach arabskich. Ponadto w latach 1986-1995 produkowano modele specjalne o standardowym i powiększonym rozstawie osi, przeznaczone pod dalszą zabudowę (np. pod karetki pogotowia, karawany itd.).

Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). Za dopłatą montowana była również automatyczna blokada mechanizmu różnicowego tylnej osi (ASD) oraz w późniejszych rocznikach system kontroli trakcji (ASR). Model W124 był także jednym z najbardziej niezawodnych aut jakie powstawały w tamtym okresie (i w historii motoryzacji, obok innych Mercedesów, jak np. W116, W126, W114/115, W123 i W201), oprócz tego był także jednym z najbardziej komfortowych. Skomplikowane tylne zawieszenie (wielowahaczowe – opracowano je w 1983 roku dla modelu W201, było ono jednak tak dobre, że zaadaptowano je do większego modelu W124, a potem do modelu W210) nastawione było raczej miękko, co skutecznie tłumiło wszelkie niedostatki nawierzchni, jednak nie zapewniało sportowych właściwości jezdnych.

W 1989 roku, podczas wrześniowego salonu we Frankfurcie, Mercedes-Benz zaprezentował zmodernizowany typoszereg 124. Zmiany obejmowały:

• zmianę bocznych wąskich listw ozdobnych na tzw. „szeroką listwę”, wprowadzoną wcześniej w coupé, zderzaki i obudowy lusterek lakierowane,
• zmianę koloru ramek za szkłami reflektorów przednich z ciemnych na jasne,
• klamki zewnętrzne z chromowanym paskiem
• nowe wzory tapicerek oraz zmodernizowana konstrukcja siedzeń,
• ozdobne wstawki drewniane w konsoli środkowej oraz tapicerkach drzwi,
• nowe kształty kierownic,
• kosmetyczne zmiany detali wnętrza, zmiany w instalacji elektrycznej pojazdu, nowe opcjonalne wyposażenie,
• do oferty dołączył wariant z wydłużonym o 80 cm rozstawem osi (do 360 cm) i trzema parami drzwi. Opracowano go we współpracy z firmą Binz, która odpowiadała zresztą za produkcję przedłużanej karoserii.

Model 500E stworzony w 1990 roku, w kooperacji z Porsche, był próbą stworzenia konkurencji dla BMW M5 E34 i również skutecznie spełnił pokładane w nim nadzieje oferując lepszy komfort jazdy. W 1995 roku produkcja czterodrzwiowej limuzyny została przerwana i zastąpił go model W210 klasy E (tzw. okularnik), który nie miał już tak dobrej opinii jak jego poprzednik, głównie ze względu na problemy z korozją. Modele W124 kombi i coupé były produkowane rok dłużej tzn. do 1996, a cabrio do 1997. W124 krytykowany był za ubogie wyposażenie seryjne na początku produkcji oraz za pojedynczą wycieraczkę szyby przedniej, która miała być mało efektywna